Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Αμπετ Αλέξανδρος Χασμάν: «Η αρχοντιά ενός μετανάστη…»

Απόψεις
&Σχόλια

Του Σπύρου Ν. Σκιαδαρέση - Καθηγητού Θεολόγου

25/05/2012 12:30
Αμπετ Αλέξανδρος Χασμάν: «Η αρχοντιά ενός μετανάστη…» Του Σπύρου Ν. Σκιαδαρέση - Καθηγητού Θεολόγου
Το καλοκαίρι τού 2004 κάπου εκεί στον πεζόδρομο τής Ραδινού συνάντησα έναν φίλο. Μαζί του καθόταν και μια γνώριμη φυσιογνωμία τής πόλης μας, αλλά άγνωστο σε εμένα πρόσωπο. Άλλωστε δεν είχα παρά μόνο λίγο διάστημα που γύρισα μόνιμα πίσω στη πόλη μου.

«Να σου γνωρίσω τον κύριο Χασμάν». «Άμπετ αδερφε, Άμπετ!» τον πρόλαβε. Μετά τα σχετικά μου λέει με το γνωστό του ύφος: «θέλω να συναντηθούμε να τα πούμε οι δυό μας. Θέλω το τηλέφωνό σου». Η αλήθεια είναι ότι θεώρησα την όλη συνάντηση ως μια τυπική σαν αυτές που συχνά πυκνά υπάρχουν στην καθημερινότητά μας.
Μετά από λίγο διάστημα δέχθηκα το τηλεφώνημα του. «Αδερφέ ο Άμπετ είμαι…». Ομολογώ ξαφνιάστηκα. Αυτό το πρώτο τηλεφώνημα έγινε η αρχή μιας ειλικρινούς φιλίας μεταξύ μας.
Από την πρώτη στιγμή ήθελε να με ευαισθητοποιήσει στα κοινά τής πόλης μας. «Οι νέοι και μορφωμένοι άνθρωποι πρέπει να είναι ενεργοί σε μια κοινωνία…» έλεγε χαρακτηριστικά.
Όταν πλησίαζαν οι Δημοτικές εκλογές τού 2006 δέχθηκα πάλι την πρόσκλησή του να αναμιχθώ στα κοινά. Αρνήθηκα ευγενικά. Σεβάστηκε τότε την επιθυμία μου, λέγοντάς μου: «όμως σε θέλω κοντά μου».
Με πρότεινε αρχικά για Μέλος ως εκπρόσωπο – δημότη στο Διοικητικό Συμβούλιο τού Κοινωνικού Τομέα τού Δήμου Πατρέων. Εκεί γνώρισα τον ΑΝΘΡΩΠΟ Άμπετ Χασμάν. Έκανε τα πάντα για το καλό τής κοινωνίας και των αδυνάτων. Είχε ιδέες, αγαπούσε τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο. Δεν έκανε διακρίσεις. Ήταν δίκαιος με όλους και πάντα κοντά στον εργαζόμενο. Πολλές φορές αγωνιούσε για την ισχνή οικονομική κατάσταση τού ταμείου τού Κοινωνικού Τομέα για τα οικονομικά βοηθήματα ή ακόμα και για τα τρόφιμα στην Τράπεζα Τροφίμων. Τον μισθό του – όπως ο ίδιος έλεγε - και όχι μόνο, τον έδινε για τους φτωχούς. Το έκανε πράξη!
Πριν από σχεδόν δυο χρόνια επανήλθε στην πρότασή του να εμπλακώ στα κοινά τής πόλης. Δέχθηκα. Δέχθηκα γιατί μου είχε μπολιάσει αυτό το αίσθημα τής κοινωνικής προσφοράς.
Από την αρχή τής γνωριμίας μας κύριο μέλημά του ήταν να εμπλακούν οι νέοι στα κοινά τής πόλης, με όρεξη για δουλειά.
Δεν θα ξεχάσω τις συμβουλές και τις προτροπές του. Με το χαρακτηριστικό του ύφος προσπαθούσε να έχει τους νέους υποψηφίους, αλλά και παλαιούς, σε εγρήγορση.
Ακόμα και μετά τις τελευταίες Αυτοδιοικητικές εκλογές στις συζητήσεις μας αγωνιούσε για το καλό τής πόλης και για την μείωση των οικονομικών τού Δήμου και ιδιαιτέρως στον ευαίσθητο Τομέα τής Κοινωνικής Πολιτικής, όπου στην πόλη μας είναι μεγάλο και πολύπλευρο.
Λίγο μετά τα Χριστούγεννα βρεθήκαμε στην κοπή πίτας τής παράταξής μας και πίνοντας τον καφέ μας διαπίστωσα τον έντονο προβληματισμό του για την πόλη μας και την καθημερινότητα τού τόπου μας γενικότερα.
Ο Άμπετ που γνώρισα με δίδαξε πολλά. Δεν θα ξεχάσω όταν ένα πρωινό το περασμένο καλοκαίρι με πήρε τηλέφωνο να μου πει ότι κάτι που είχε αναφέρει στο Δημοτικό Συμβούλιο τής προηγούμενης δεν ήταν σωστό και ότι «ντρέπομαι τον Σεβασμιώτατο γι’ αυτό που είπα».
Όταν προ μηνών πληροφορήθηκα την δοκιμασία την οποία περνούσε ειλικρινά έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Προσπαθούσα να επικοινωνήσω μαζί του αλλά μάταια. Ό,τι μάθαινα από τους οικείους του και πολύ καλούς του φίλους. Δυστυχώς δεν απαντούσε ούτε στα μηνύματά μου.  Περίμενα να ακούσω τον χαρακτηριστικό ήχο στο κινητό μου από κλήση δική του, αλλά τίποτα. (Τού άρεσε ο ήχος που είχα βάλει στο κινητό μου όταν με καλούσε, γιατί τον «ταξίδευε» στην πατρίδα του…).
Το μεσημέρι τής περασμένης Δευτέρας στο άκουσμα τής είδησης ότι «έφυγε» από κοντά μας ο «Αδερφούλης» μας με συγκλόνισε. Έφυγε ένας Άρχοντας! Έτσι συνήθιζα να τον αποκαλώ όταν βρισκόμασταν, γιατί είχε μια αρχοντιά σε όλα του. Εξάλλου ας μην ξεχνάμε ότι ορφανός από μικρός και μόνος σε μια «ξένη» χώρα γι’ αυτόν μεγαλούργησε επαγγελματικά και καταξιώθηκε κοινωνικά και πολιτικά.
Κατά την Εξόδιο Ακολουθία του, παρέστη πλήθος κόσμου όπου και τον συνόδευσε στην τελευταία κατοικία του. Τον συνόδευσαν οι ευχές και οι προσευχές πολλών γνωστών και κυρίως αγνώστων – ζευγάρια που τον ευγνωμονούσαν για την χαρά που τους είχε «δώσει», αλλά και απλοί άνθρωποι που είχαν «γευθεί» την ανιδιοτελή φιλανθρωπία του και οι οποίοι με δάκρυα στα μάτια τον κατευόδωσαν.
Ακόμα και τα διαδικαστικά τής Τελετής του ο Άμπετ τα είχε ετοιμάσει ο ίδιος (ήταν υπερήφανος και συνάμα εγωιστής - με την καλή έννοια - και δεν ήθελε να ταλαιπωρήσει κανέναν). Εκείνο το οποίο προσωπικά μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι είχε προετοιμάσει τα την ενδυμασίας του όχι μόνο τα εμφανή με γυμνό οφθαλμό αλλά και τα εσωτερικά όπου μπορούσαν οι γνωρίζοντες να διακρίνουν. Το Σάβανο το οποίο ήταν κάτω από την παραδοσιακή ενδυμασία τής Ιορδανίας η οποία όμως έμοιαζε με την λευκή ρόμπα τού γιατρού, υποδήλωνε την βαθειά πίστη τού Χριστιανού Άμπετ στην Ανάσταση τού Κυρίου μας και στην δική του συνανάσταση… Άλλωστε ο Άμπετ είχε Βαπτισθεί Χριστιανός από τον ίδιο τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ.κ. Χρυσόστομο, στο παρεκκλήσιο τής Επισκοπής, γεγονός το οποίο ο Αλέξανδρος πλέον είχε εκμυστηρευθεί σε λίγους, ένας εξ’ αυτών και ο γράφων.
Στο σημείο αυτό θα ήταν παράλειψή μου αν δεν ανέφερα την πράγματι συγκλονιστική ομιλία του Σεβασμιωτάτου κατά την νεκρώσιμη Ακολουθία, της οποίας ο ίδιος προέστη. Ήταν λόγια που έβγαιναν από την καρδιά ενός πνευματικού πατέρα ο οποίος τον γνώρισε, τον εγκέντρισε στο Σώμα της Εκκλησίας μας, βαπτίζοντάς τον, συνεργαζόμενος μαζί του γόνιμα και ωφέλιμα για την τοπική μας κοινωνία, αντιμετωπίζοντας με κάθε τρόπο το μεγάλο κοινωνικό της έλλειμμα.
Ο Άμπετ είχε αφιερώσει την ζωή του στην ίδια την ζωή. Πολλές μητέρες χάρηκαν από τα χέρια του. Πολλά παιδιά γεύονται την ζωή. Οι μεγάλες του αγάπες και η αγωνία του μέχρι το τέλος ήταν τα παιδιά του. Η Μάϊρα και ο Αλέξανδρος. Τους άφησε παρακαταθήκη και μια υπερηφάνεια για τον πατέρα τους.
Ο Άμπετ και στην άλλη ζωή, στην όντως Ζωή, εκεί στην γειτονιά των Αγγέλων όπως συνηθίζεται να λέγεται, βρίσκεται μαζί τους «προσδοκώντας την Ανάσταση».
Καλή Ανάσταση Άρχοντα!
Σπύρος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου