Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ... ΑΡΛΟΥΜΠΟΛΟΓΙΑ !!! ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ ΓΙΑ ΚΛΑΜΜΑΤΑ !!!

ΠΑΡΑΔΟΞΟΛΟΓΙΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Παραδοξολογίες Μητροπολίτου

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.         Ὁ Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἄνθιμος ἀποδέχθηκε πρόταση τοῦ Ἰρανικοῦ Ὀργανισμοῦ Ἰσλαμικοῦ Πολιτισμοῦ καὶ μετέβη στὴν Τεχεράνη νὰ συμμετάσχει σὲ «θεολογικὸ διάλογο» μὲ τοὺς ἐκεῖ Σιίτες Μουσουλμάνους. Οἱ ἄλλοι ποὺ ἐπίσης ἀποδέχθηκαν τὴν πρόταση τῶν Ἰρανῶν καὶ μετέβησαν στὴν Τεχεράνη ἦσαν ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος, ἡ κυρία Ἰσμήνη Κριάρη, πρύτανης τοῦ Παντείου Πανεπιστημίου, οἱ Κοσμήτορες τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Ἀπ. Νικολαΐδης καὶ τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Μιλτ. Κωνσταντίνου, ὁ ἐπικ. καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΕΚΠΑ, σὲ θέματα ἱστορίας θρησκευμάτων, κ. Μιχάλης Μαριόρας, καὶ ἡ ἀναπλ. καθηγήτρια κοινωνιολογίας τῆς θρησκείας τοῦ ΑΠΘ κυρία Νίκη Παπαγεωργίου. Οἱ συναντήσεις ἔγιναν στὶς 20 καὶ 21 Φεβρουαρίου 2017, στὸ κτιριακὸ συγκρότημα «Ἰμὰμ Χομεϊνί», στὴν Τεχεράνη. Οἱ προσκλήσεις τῶν Ἰρανῶν πρὸς τοὺς Ἕλληνες ἀποδέκτες ἦσαν προσωπικὲς καὶ ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς συμμετασχόντες στὸν «διαθρησκειακὸ διάλογο» ἐκπροσωποῦσε μόνο τὸν ἑαυτό του καὶ ἐπ’ οὐδενὶ τὸ θεσμὸ ἀπὸ τὸν ὁποῖο προερχόταν. Ἑπομένως ὁ βαρύγδουπος τίτλος «Θεολογικὸς διάλογος τοῦ Σιιτικοῦ Ἰσλὰμ μὲ τὴν Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία» εἶναι προφανῶς λανθασμένος καὶ ἀνακριβής.
.         Ἕως τὴν ὥρα ποὺ γράφονται οἱ γραμμὲς αὐτές, γιὰ τὴ συνάντηση ἔχει μιλήσει μόνο ὁ Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως, μὲ τὴ δημοσιοποίηση τῶν ὁμιλιῶν του στὸν κατανυκτικὸ ἑσπερινό τῆς Κυριακῆς 26ης Φεβρουαρίου 2017 καὶ στὴ συνάντηση τῆς Τεχεράνης. Οἱ παράδοξοι θρησκειολογικοὶ λόγοι του, ποὺ δημοσιοποιήθηκαν κατὰ τὴ δύσκολη αὐτὴ περίοδο γιὰ τὴν κοινωνία καὶ τὴν Ἐκκλησία, προκαλοῦν βαθιὰ θλίψη.
.         Στὴν ὁμιλία του στὸν κατανυκτικὸ ἑσπερινὸ καὶ θέλοντας νὰ ὑποστηρίξει τοὺς διαλόγους μὲ τοὺς ἀλλοθρήσκους ὁ Σεβ. Ἀλεξανδρουπόλεως εἶπε ὅτι διαπίστωσε ὅτι «στὸ σιιτικὸ ἰσλαμικὸ πανεπιστήμιο τοῦ Ἰρὰν διδάσκεται ἀπὸ ἕναν μουσουλμάνο καθηγητὴ ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καὶ ἀπὸ ἕναν ἄλλο καθηγητὴ ἡ Φιλοκαλία». Καὶ πρόσθεσε: «Ἂς διερωτηθοῦμε τώρα, ὅλοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, πόσοι ξέρουμε τί εἶναι ἡ Φιλοκαλία»…
.         Ὁ λόγος τοῦ Σεβ., στὸ σημεῖο αὐτό, εἶναι ἀόριστος, μὲ μία προσπάθεια ρητορικοῦ ἐντυπωσιασμοῦ. Τί πάει νὰ πεῖ ὅτι ἕνας σιίτης εἰδικὸς ἐπιστήμονας ἀσχολεῖται μὲ τὴ Φιλοκαλία, ἢ μὲ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμά; Καὶ τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει αὐτὸ μὲ τὰ ὅσα τραγικὰ συμβαίνουν στὸ Ἰρὰν σὲ βάρος τῶν χριστιανῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν μουσουλμάνων; Διάλογος μὲ τοὺς σιίτες ἰρανοὺς δὲν σημαίνει μόνο καλὰ λόγια γι’ αὐτούς, διάλογος σημαίνει καὶ ἔκφραση τῆς ἀλήθειας πρὸς τὴ μεριά τους, διάλογος σημαίνει καὶ συμπαράσταση στοὺς καταπιεζόμενους καὶ διωκόμενους χριστιανοὺς τῆς χώρας αὐτῆς τῶν ἀγιατολάχ.
.         Ὁ Σεβ. λέγει ὅτι διδάσκεται ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καὶ ἡ Φιλοκαλία ἀπὸ κάποιους σιίτες στὸ Ἰράν, χωρὶς νὰ ἐξηγεῖ τί ἐννοεῖ.   Διδάσκεται ἡ συνομιλία τοῦ Ἁγίου μὲ τοὺς ἐξισλαμισθέντες Χιόνες καὶ τοὺς παρευρισκόμενους Τούρκους; Τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ζητήθηκε νὰ ἐκθέσει στοὺς μουσουλμάνους τὴν πίστη τῶν Χριστιανῶν. Τὸ πρῶτο θέμα, ποὺ ἀνέπτυξε, ἦταν τὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ δίδαξε τὰ περὶ τῆς θεότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπὸ συνθῆκες ὄχι καλοπέρασης, ἀλλὰ αἰχμαλωσίας, στερήσεων καὶ σωματικῶν κακώσεων. (Βλ. σχ. Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους «Ἀπόψεις περὶ τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ διαλόγου Ὀρθοδοξίας καὶ Ἰσλάμ, Ἀθῆναι, 1997, σέλ. 11).
.         Στὸ κείμενο τῆς ὁμιλίας του στὴν Τεχεράνη ὁ Σεβ. Ἀλεξανδρουπόλεως σημειώνει ὅτι «ὁ διάλογος Χριστιανισμοῦ καὶ Ἰσλαμισμοῦ χρειάζεται κοινοὺς πολιτισμικοὺς τόπους». Καὶ προσθέτει: «Αὐτοὶ οἱ κοινοὶ πολιτισμικοὶ τόποι, ἀνάμεσα στὸν Χριστιανισμὸ τῆς Δύσης καὶ τὸ Ἰσλὰμ εἶναι ἐλάχιστοι, ὅμως ἀνάμεσα στὸ Ἰσλὰμ καὶ στὴν Ὀρθοδοξία, δηλ. τὸν Χριστιανισμὸ τῆς Ἀνατολῆς εἶναι πολὺ περισσότεροι». Αὐτὸ ἀπὸ ποῦ τὸ τεκμαίρει ὁ Σεβ.;
.         Οἱ διάλογοι τῶν Ἁγίων Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, καθὼς καὶ αὐτὸς τοῦ Πατριάρχη Γενναδίου τοῦ Σχολαρίου μὲ τοὺς Μουσουλμάνους, ποὺ καὶ οἱ τρεῖς ὑπὸ ἰσλαμικὴ κυριαρχία ἔγραψαν καὶ σχολίασαν τὴν ἐν λόγῳ θρησκεία, ἢ παρουσίασαν τὴ δική τους Πίστη, δὲν ἔχουν ὁποιαδήποτε τέτοια, ἔστω, ὑπόνοια. Μάλιστα ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς θεώρησε τὰ δόγματα τοῦ Ἰσλὰμ «γέλωτος ἄξια». (Ἀναστασίου Γιαννουλάτου, Ἐπισκόπου Ἀνδρούσης, καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν «Ἰσλὰμ – θρησκειολογικὴ ἐπισκόπησις», Ἀθῆναι, 1975, σελ. 27). Στὸ ἴδιο σύγγραμμα τοῦ σημερινοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας ἀπὸ πουθενὰ δὲν φαίνονται αὐτοὶ «οἱ κοινοὶ πολιτισμικοὶ τόποι».
.         Παράδοξος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Σεβ. Ἀλεξανδρουπόλεως καὶ γιὰ τὸ πῶς «στρώθηκε τὸ ἔδαφος γιὰ τὸν Χριστιανισμό». Εἶπε στὴν Τεχεράνη: «Ὁ Παγκόσμιος Πολιτισμὸς ὀφείλει νὰ ἀναγνωρίσει ὅτι, στὴν ἑλληνιστικὴ περίοδο, τότε ποὺ ἐπικράτησε ἕνας θρησκευτικὸς συγκρητισμός, συνέβη τὸ ἑξῆς καταπληκτικό: ἡ μίξη τοῦ ζωροαστρισμοῦ μὲ τὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ πνεῦμα ἀπετέλεσε τὴ μαγιὰ γιὰ τὸν μονοθεϊσμὸ καὶ ἔστρωσε τὸ ἔδαφος γιὰ τὸν Χριστιανισμό». Ἡ Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Δογματικῶν καὶ Νομοκανονικῶν Ζητημάτων καὶ ἐγκρατεῖς στὸ θέμα θεολόγοι μποροῦν νὰ κρίνουν ἂν ἡ ἄποψη τοῦ κ. Ἀνθίμου εἶναι δογματικὰ καὶ ἱστορικὰ ὀρθή. Ὁ ἁπλὸς πιστὸς πιστεύει ὅτι ἡ πίστη τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι «ἐξ Ἀποκαλύψεως», δηλαδὴ ἀπὸ Θεοῦ, διὰ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Ἔθνους, ὅπως περιγράφεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ἐπίσης γνωρίζει ὅτι ὑπῆρξε σπερματικὸς λόγος σὲ ἄλλες προχριστιανικὲς θρησκεῖες, ἢ στὴ σκέψη ἀρχαίων φιλοσόφων, ποιητῶν καὶ σοφῶν, ἀλλὰ αὐτὸς ἦταν ἀτελὴς καὶ ὄχι σωτηριώδης. Ὁ Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως ὀφείλει νὰ ἐξηγήσει τί θέλει νὰ πεῖ μὲ αὐτὴ τὴ θεολογικὴ «βόμβα» ποὺ ἐξαπέλυσε.
.         Τὴν   ἄποψη περὶ τῆς μαγιᾶς γιὰ τὸν μονοθεϊσμό, ἀπὸ τὴ μίξη τοῦ ἰρανικοῦ ζωροαστρισμοῦ καὶ τῆς ἑλληνικῆς πολυθεΐας, καὶ ἡ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο στρώση τοῦ ἐδάφους γιὰ τὸν Χριστιανισμὸ ὑποστηρίζουν ὁρισμένοι συγκριτικοὶ θρησκειολόγοι, κυρίως προτεστάντες ἢ ἄθρησκοι. Ὁ Ζωροάστρης (ἢ Ζαρατούστρας) ἦταν ἕνας Ἰρανὸς σοφός, ποὺ ἵδρυσε στὴ χώρα του τὴν ἐθνικὴ θρησκεία τοῦ Ζωροαστρισμοῦ. Αὐτὴ οὐσιαστικὰ ἐξαφανίστηκε μὲ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Ἰσλὰμ στὸ Ἰράν (βλ. σχ. The Cambridge Dictionary of Philosophy p. 866). Σήμερα οἱ λίγες χιλιάδες ὀπαδῶν τοῦ ζωροαστρισμοῦ ζοῦν σὲ διάφορα σημεῖα τῆς Γῆς.
.         Γιὰ νὰ ὑπάρχει ἐπίδραση τοῦ ζωροαστρισμοῦ στὸ μονοθεϊσμὸ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἀποδειχθεῖ ὅτι αὐτὸς ἦταν ἀρχαιότερος τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ. Αὐτὸ οὐδεὶς θρησκειολόγος μπορεῖ νὰ τὸ ἀποδείξει. Κατὰ τὸν Ἐλιὰντ εἶναι δύσκολο νὰ τοποθετηθεῖ χρονικὰ τὸ πότε ἔζησε ὁ Ζωροάστρης. Πάντως, ὅπως σημειώνει, «ὅλα μᾶς ὁδηγοῦν νὰ πιστέψουμε ὅτι ὁ μεταρρυθμιστὴς ἔζησε κάποιο διάστημα στὸ ἀνατολικὸ Ἰράν, γύρω στὸ 1000 π.χ.» (Eliade/Couliano «Λεξικὸ τῶν Θρησκειῶν», Ἔκδ. Χατζηνικολῆ, σελ. 123). Ὁ καθηγητὴς κ. Λίνος Γ. Μπενάκης, στὸν πρόλογό του στὸ βιβλίο τοῦ Παν. Κανελλόπουλου «Τὸ τέλος τοῦ Ζαρατούστρα», σημειώνει ὅτι ἡ διεθνὴς βιβλιογραφία προσδιορίζει τὴν ἐποχὴ τῆς διαμόρφωσης τῆς μονοθεϊστικῆς θρησκείας τοῦ Ζωροαστρισμοῦ μεταξὺ 1400 καὶ 1000 π.Χ. (Παν. Κανελλόπουλου «Τὸ τέλος τοῦ Ζαρατούστρα», Ἔκδ. «Ἑστίας», 2η Ἔκδ., Ἀθήνα, 2006, σέλ. 14). Κατὰ τὸν Χέρτσφελντ ὁ Ζαρατούστρα ἔζησε ἀπὸ τὸ 570 ἕως τὸ 500 π.Χ. καὶ ἄλλοι ἱστορικοὶ θεωροῦν ὅτι ἔζησε ἀπὸ τὸ 650 ἕως τὸ 533 π.Χ. (Βλ. σχ. Θρησκευτικὴ καὶ Ἠθικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία, τόμος 10, σελ. 319).
.         Ἐκ τῶν ὀλίγων γραφέντων ἀποδεικνύεται ὅτι πέραν τοῦ ὅτι οὐδεὶς ἱστορικός, ἕως σήμερα, ἔχει προσδιορίσει μὲ κάποια ἀκρίβεια τὸ πότε ἔζησε ὁ Ζαρατούστρας, οἱ περισσότεροι θρησκειολόγοι συγκλίνουν στὴν ἄποψη ὅτι ὁ Μωυσῆς ἦταν παλαιότερος τοῦ Ζαρατούστρα καὶ ἑπομένως λογικὰ δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ εἶχε ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τὶς δοξασίες του. Ἡ ἰουδαϊκὴ γραμματεία καὶ μάλιστα ἀπ’ ἀρχῆς, στὰ περὶ τῆς Γενέσεως τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου, καθὼς καὶ τῆς παραδόσεως τοῦ Νόμου καὶ τῶν κανόνων ζωῆς τῶν ἰουδαίων, εἶναι παλαιοτέρα τῆς διδασκαλίας τοῦ Ζαρατούστρα.
.         Ὁ ὀρθολογικὰ σκεπτόμενος ἀμερικανὸς ἱστορικὸς Will Durant γράφει ὅτι «τὸ σύστημα τοῦ Ζωροάστρου ἐγγίζει τὰ ὅρια τοῦ μονοθεϊσμοῦ» καὶ ὅτι «στὴ χριστιανικὴ θεολογία τῶν πρώτων ἐποχῶν εὑρίσκομεν τὴν ἐπίδρασιν τοῦ περσικοῦ δυαδισμοῦ, καθὼς καὶ τοῦ ἑβραϊκοῦ πουριτανισμοῦ καὶ τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας…». Ὁ Durant δὲν ἀναφέρει κάποια παραπομπὴ γιὰ νὰ στηρίξει τὴν ἄποψή του, οὔτε πάντως ὑποστηρίζει ὅτι ὁ Ζωροαστρισμὸς βοήθησε μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο τὴ διδασκαλία τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. (Will Durant «Παγκόσμιος Ἱστορία τοῦ Πολιτισμοῦ», Ἔκδ. Οἶκος Ἀφοὶ Συρόπουλοι καὶ Κ. Κουμουνδουρέας Α.Ε., Ἀθῆναι, 1965, Α΄ Τόμος, σελ. 385).
.         Τὸ λεξικὸ τῶν θρησκειῶν τῶν ἐκδόσεων Penguin εἶναι γραμμένο ἀπὸ τὸν ἀγγλικανὸ συγκριτικὸ θεολόγο John R. Hinnels, ἐξειδικευμένο στὸν Ζωροάστρη καὶ στὸν Μίθρα. Καὶ αὐτὸς στὸ λῆμμα «Ζωροαστρισμὸς» ὑποστηρίζει, χωρὶς κάποια παραπομπὴ ποὺ νὰ τὸ στηρίζει, ὅτι αὐτὸς εἶχε «βαθιὰ ἐπίδραση στὸν Ἰουδαϊσμό, στὸν Χριστιανισμὸ καὶ στὸ Ἰσλὰμ καὶ εἰδικὰ σὲ ὅ, τι ἀφορᾶ στὴν πίστη στὸν παράδεισο, στὴν κόλαση, στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καὶ στὴν τελικὴ κρίση». (Βλ. σχ. «Dictionary of religions», Penguin, 1st Edition, London, 1984, p. 363). Ἡ Ἰουδαϊκὴ Ἐγκυκλοπαιδεία ὑποστηρίζει τὸ ἀντίθετο, ὅτι ὁ Ἰουδαϊσμὸς ἐπηρέασε βαθιὰ τὸν Ζωροαστρισμό. Τὸ Λεξικὸ τοῦ Κέμπριτζ ἀναφέρει ὅτι ὁ Ζωροαστρισμὸς εἶναι κοντὰ στὸν ὀντολογικὸ δυισμὸ καὶ στὴ μανιχαϊστικὴ διδασκαλία. Δὲν ἀναφέρει τίποτε γιὰ σχέση του μὲ τὸν Χριστιανισμό. (The Cambridge Dictionary of Philosophy, Cambridge University Press, 1995, p. 867). Τὸ βέβαιο εἶναι ὅτι ὁ Ζαρατούστρα χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ ἀθέους φιλοσόφους, ὅπως ὁ Νίτσε, γιὰ νὰ ἐκφράσουν, μέσῳ αὐτοῦ, τὶς δικές τους φιλοσοφικὲς ἀπόψεις…
.         Ἀπὸ Ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πλευρᾶς οὐδεὶς ποτὲ Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ἢ σοβαρὸς θεολόγος ὑποστήριξε ἕως σήμερα αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ κ. Ἄνθιμος. Οὐδεὶς ἀναφέρει ὁποιαδήποτε ὁμοιότητα ἢ σχέση Χριστιανισμοῦ καὶ Ζωροαστρισμοῦ… Ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς καὶ ἀκαδημαϊκὸς Παν. Ι. Μπρατσιώτης γιὰ τὶς ἀρχὲς τῆς ἰσραηλιτικῆς γραμματείας γράφει ὅτι ἀποδέχεται ὅτι ἡ Πεντάτευχος καὶ πάντως ἡ βάση της εἶναι γραμμένη πρὶν ἀπὸ τὸν 12ο αἰώνα π. Χ. ἀπὸ τὸν Μωυσῆ (Βλ. σχ. Παν. Ι. Μπρατσιώτου «Εἰσαγωγὴ εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην», Ἐν Ἀθήναις, 1975, σελ. 58). Τὸ ἴδιο ὑποστηρίζει καὶ ὁ παλαιοδιαθηκολόγος Μητροπολίτης Γόρτυνος καὶ ὁμ. Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Ἱερεμίας (Φούντας). Ἐπίσης ὁ καθηγητὴς κ. Νικ. Π. Μπρατσιώτης σημειώνει: «Οὐδαμοῦ τῆς Π. Διαθήκης ἀναφέρεται ἡ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, κατὰ παρέκκλισιν τῆς ὑπ’ αὐτοῦ καθορισθείσης ἀνθρωπίνης φύσεως, ἤδη ἐν τῇ δημιουργίᾳ τοῦ πρώτου ἀνθρώπου κατασκευὴ ὑπερανθρώπου ἢ ὑπανθρώπου τινὸς ὄντος, ἀποκλειομένων οὕτως ἐκ τῆς Π. Διαθήκης πασῶν τῶν γνωστῶν ἐκ τῆς Ἀρχαίας Ἐγγὺς Ἀνατολῆς ἢ καὶ τῆς ἑλληνικῆς ἀρχαιότητος μυθολογικῶν ἀνθρωπομόρφων τεράτων. Ἀντιθέτως μάλιστα ἀκαταπαύστως ἐν τῇ Π. Διαθήκῃ διακηρύσσεται ἡ ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ζωῆς οὐσιαστικὴ καὶ κατὰ φύσιν ἰσότης πάντων τῶν ἀνθρώπων…». (Νικολάου Π. Μπρατσιώτου «Ἀνθρωπολογία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης», Ἐν Ἀθήναις, 1967, σ. 45-46).
.         Ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμος Α΄, στὸ θρησκειολογικὸ παράρτημα ποὺ ἔγραψε στὸ ἔργο τοῦ Χόλτζνερ «Παῦλος», τὸ ὁποῖο ἔχει ὁ ἴδιος μεταφράσει, ἀναφέρει:
.         «Σὰν πιστοί, ποὺ πιστεύομε στὴ θεία Ἀποκάλυψι, πρέπει ἐρευνώντας τὸν ἀρχαῖο Χριστιανισμό, γιὰ νὰ παρουσιάσωμε τὴν θρησκειολογικὴ – ἱστορικὴ κατάστασι, νὰ ξεχωρίσωμε δύο ρεύματα τῆς θρησκευτικῆς παραδόσεως:

  1. Μερικὲς πανάρχαιες παραδόσεις τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ποὺ τὶς ξαναβρίσκομε, λίγο ἢ πολὺ ἀλλαγμένες, σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς καὶ τὶς θρησκεῖες τῶν ἀρχαίων, – στοὺς Αἰγυπτίους καὶ στοὺς Πέρσες, στοὺς Ἕλληνες καὶ στοὺς Ρωμαίους, στὴ Ζωροαστρικὴ θρησκεία καὶ στοὺς Παρσιστές, στοὺς Ὀρφικούς, στοὺς Πυθαγορείους, στὸν Πλάτωνα καὶ στὶς μυστηριακὲς θρησκεῖες.

  2. Τὴν ὑπερφυσικὴ Ἀποκάλυψι τοῦ ἰσραηλιτικοϊουδαϊκοῦ λαοῦ, πού, μέσα στὴ μακροχρόνια ἐπαφή του μὲ τοὺς Βαβυλωνίους καὶ τοὺς Πέρσες καὶ τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμό, ἔχει παραλάβει τὸ πολυτιμότερο περιεχόμενο τῆς Παραδόσεως, ἀλλὰ σὲ μορφὴ καθαρὴ καὶ σὲ μονοθεϊστικὴ τάσι. Γιατί ὁ αἰώνιος Λόγος, σύμφωνα μὲ τὸν Παῦλο, εἶναι καὶ ὁ Δημιουργὸς Λόγος καὶ δὲν περιφρονεῖ τίποτα ἀπὸ ὅ, τι ἐδημιούργησε καὶ ἀπὸ ὅσα ἔβαλε μέσα στὸ στῆθος τοῦ ἀνθρώπου ὡς προαίσθημα, νοσταλγία, διαίσθησι, μυστικιστικὴ ἔξαρσι… Μερικὲς ἐκφράσεις τῶν Ἐπιστολῶν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀπαντοῦν στὶς μυστηριακὲς θρησκεῖες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ὁ εἰδικὸς μπορεῖ νὰ διακρίνη τὸ θρησκειολογικοϊστορικὸ βάθος. Μὲ τὸ πέρασμα ὅμως τοῦ καιροῦ, μὲ τὴν ἄγνοια αὐτῆς τῆς καταστάσεως πραγμάτων, ἔχει σχηματισθῆ κάποια ὁμίχλη, ποὺ δὲν σὲ ἀφήνει νὰ ἰδῆς». (Joseph Holzner «Παῦλος», Ἔκδ. «Δαμασκός», 9η ἔκδοση, Ἀθῆναι, 1973, σελ. 485).

.         Στὸ κείμενο ποὺ ἀνέγνωσε στὴ διαθρησκειακὴ συνάντηση ὁ Σεβασμιώτατος Ἀλεξανδρουπόλεως σημειώνει ἐπίσης: «Ἐπὶ πλέον δεχόμαστε (Σημ. γρ. sic) ὅτι ὁ σουφισμὸς εἶναι ἡ ἐκκοσμικευμένη μορφὴ τοῦ Ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ». Καμία σχέση, οὔτε πνευματική, οὔτε ἐκκοσμικευμένη ὑπάρχει τοῦ Σουφισμοῦ μὲ τὸν Ὀρθόδοξο μοναχισμό. Ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ Σεβ. θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ προσβολὴ καὶ συκοφαντία πρὸς τὸν Ὀρθόδοξο μοναχισμό. Οἱ Σούφι εἶναι φανατικοὶ μουσουλμάνοι, προσηλωμένοι στὸν Μωάμεθ. Ἡ Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν αἱρέσεων ἔχει ἀποφανθεῖ ἀρνητικὰ γιὰ τὸν Σουφισμό. Ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Χριστοφόρος Τσιάκκας σημειώνει ὅτι «ὁ ὁλοκληρωτισμὸς εἶναι φανερὸς στὴ διδασκαλία τῶν Σούφι», καὶ πὼς «οἱ Σούφι, ποὺ δροῦν στὴν Εὐρώπη ἐπιχειροῦν μέσῳ τοῦ συγκρητισμοῦ νὰ προσελκύσουν ὀπαδούς». (Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Τσιάκκα «Ἐγκυκλοπαιδικὸ Λεξικὸ Θρησκειῶν καὶ Αἱρέσεων, Παραχριστιανικῶν – Παραθρησκευτικῶν Ὁμάδων καὶ Συγχρόνων Ἰδεολογικῶν Ρευμάτων», Ἔκδ. Ἱ. Μονῆς Τροοδοτίσσης, 2002, σελ. 939-942).
.         Σημειώνεται τέλος ὅτι τὸ Ἰρὰν εἶναι μεταξὺ τῶν εἴκοσι χωρῶν στὸν κόσμο μὲ τὶς χειρότερες συνθῆκες ὡς πρὸς τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ τὶς πολιτικὲς καὶ κοινωνικὲς ἐλευθερίες. Ὁ Ὀργανισμὸς ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων Freedom House στὴν ἐτήσια ἔκθεσή του γιὰ τὸ ἔτος 2017 βαθμολογεῖ μὲ 17 τὸ Ἰράν, ὅταν οἱ πλήρεις ἀτομικές, πολιτικὲς καὶ κοινωνικὲς ἐλευθερίες βαθμολογοῦνται μὲ τὸ 100. Κάτω ἀπὸ τὸ Ἰράν εἶναι, μεταξὺ τῶν ἄλλων, ἡ Κίνα (15/100), ἡ Σαουδικὴ Ἀραβία (10/100) καὶ ἡ Βόρεια Κορέα (3/100). –

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου